Berna Laçin, Sözcü'den Hande Zeyrek'e verdiği röportajda, bir işe yaramak için ‘sürüntü almayı' öğrenmeyi düşündüğünü söyledi.

-Pandemi sürecindeki gözlemleriniz nedir?


Korona herkese eşit davranıyor ve aynı şekilde tehdit ediyor. Eşit olmayan şey hali hazırdaki eşitsizliğimiz işte, bunun acılarını çekiyoruz. Ekonomik eşitsizliğin dışa vurumu insanları zorladı bu döneminde. Hepimizi ayı şekilde evde olmaya zorluyor ama bazılarımız kalabalık dolmuşlara binip işe gitmek zorunda. “Açlık mı, corona mı” dediğinizde açlık daha kötü. Corona, hali hazırdaki maddi eşitsizliğimizi yüzümüze vurdu. Keşke herkes evinde oturabilecek maddi imkana sahip olabilse. Bu insanları harap etti.

DERİN EKONOMİK YARILMA

- Ünlü sanatçılar da ‘Sıkıntı yaşıyoruz' dedi. 

Aslında herkes kendi ülkesinde ne olup bittiğini görmüş oldu bu süreçte. Korona şapkayı düşürdü, keller göründü. Derin bir ekonomik yarılma içinde olduğumuzu gördük. Biri ayda 5 marka çanta alırken 4'e düştü diye sıkıntı yaşıyor olabilir. Ama öbürü eve 5 ekmek alırken 4'e düşünce, çocuklarının karnı doymadığı için sıkıntı yaşıyor. Dolayısıyla burada büyük eşitsizliği görmüş olduk ve bazı insanlar şikayet ederken ayıp etmiş oldu. Bir takım konserler yapıp izlenmese de o 1 saatlik çekimler için dev paralar ödendi. Ama tiyatrolara “Bin lira verelim mi” gibi sadaka bile diyemeyeceğimiz yardımlar yapıldı. Bizde çok popüler sanatçılara önem veriliyormuş, hemen onlara yardım yapıldı ki iki çanta eksik alıp bunalıma girmesinler diye. Ne yazık ki emeğe saygı duymadığımızı, değer vermediğimizi gördük coronada.

MUTLU OLMAK VİCDAN AZABINA DÖNÜŞTÜ…

Berna Laçin, salgınla birlikte dünyaya mutsuzluğun hakim olduğunu belirterek, “O kadar çaresiz bir mutsuzluktu ki, o sırada mutlu olmak bir vicdan azabına dönüşmeye başladı. Aynı akıntıya ben de kapılıyorum insanlarla” dedi.

Laçin, bir işe yaramak için ‘sürüntü almayı' öğrenmeyi düşünmüş.

DUVARA ÇARPMIŞ GİBİ OLDUM

Berna Laçin, pandemi sürecinde yaşadıklarını şöyle anlattı: “Tiyatromun en yoğun dönemindeydim. Takvimimde bir günüm bile boş değildi. ‘Allah'ım ben bunun altından nasıl kalkacağım' derken son oyunumuzu oynadık ve hiçbir işimin olmadığı bir döneme geçtim. İnsan atıl kaldığını hissediyor. Zor ve açıkçası bunalımlı oldu. İnsanın bir işe yaradığını bilmesi güzel. Sanatla bağın kopması, hakikaten duvara çarpmış gibi oldum pandemide.”

Röportajın tamamı burada