Adıyaman’da 6 Şubat depremlerinde enkazdan sağ kurtulan ve yüzde 86 engelli raporu bulunan 63 yaşındaki Rahime Karabiber, konteyner kentte yaşadığı sorunları çözüm üretilmediğini belirterek, “Müdürün yanına çıktım. Sorunumu anlattım. Elini masaya vurdu, Allah şahit dışarı kaçtım. Ayaklarım patladı, nasıl kaçtığımı bilmiyorum. Oksijenim olmadan nefes alamıyorum. İlaçlarım torbalar dolusu. Ama kimse bize yüz vermiyor. ‘Yine mi geldin teyze’ diyorlar. Ben nereye gideyim” dedi.
6 Şubat 2023’teki Kahramanmaraş merkezli depremlerde en çok etkilenen kentlerden biri Adıyaman’da depremzedelerin sorunları sürüyor. Depremde enkazdan sağ kurtulan ve yüzde 86 engelli raporu bulunan 63 yaşındaki Rahime Karabiber’in kaldığı K-8 Konteyner Kent’in boşaltılması üzerine K-2 Konteyner Kent’e taşındı.
Kolları ve ayaklarında platin bulunan Karabiber, günlük yaşamını sürdürmekte zorlanıyor. “Üç yıl çekyatlarda yattım, ömrümde bir kere aldığım yatağı da depremde kaybettim. Ben artık bu çekyatlarda batıyorum, hastayım” diyen Karabiber, şunları söyledi:
“Beş oğlum da beni kabul etmedi”
Bu Haberlerdeİlginizi Çekebilir
“Deprem olduğunda tek başımaydım. Dolaplar üstüme düştü. Komşularım yardıma koştu, beni evden çıkardılar. Çocuklar gelip götürdü. O günden sonra evim yok. Beş oğlum da beni kabul etmedi. Mecbur kızımın yanına gittim. Ama orada da rahat edemedim, kalamadım. Sonra konteyner kente yazıldım. K-8’de dayalı döşeli konteynerde kaldım. Televizyonumuz, klimamız, buzdolabımız vardı. Rahat etmiştik. Ama şimdi K-2’deki konteynerde hiçbir şey yok. Bozuk bir konteyneri bize layık gördüler.
Müdürün yanına çıktım, sorunumu anlattım, elini masaya vurdu, Allah şahit dışarı kaçtım. Ayaklarım patladı, nasıl kaçtığımı bilmiyorum. Oksijenim olmadan nefes alamıyorum. İlaçlarım torbalar dolusu. Ama kimse bize yüz vermiyor. ‘Yine mi geldin teyze’ diyorlar. Ben nereye gideyim? Su yok, sıcak su yok, tuvalet bozuk, yaz günü banyo yapamıyorum.
Devletimiz bizim gibilere el uzatsın. Bizi bu insanlara bırakmasınlar. Bu insanlar vicdansız olmuş. Yardımlar gerçek ihtiyaç sahiplerine ulaşmıyor. Bizim halimizi görsünler. Biz kaderimize terk edildik. Ne olur sesimizi duysunlar.”
