Gülen hareketine yönelik açılan davalarda kullanılan iddianameler, içerik ve amaçları bakımından yeniden tartışma konusu oldu. Gazeteci Bülent Korucu’nun kaleme aldığı yazı, bu iddianamelerin yapısına ve arkasındaki stratejiye dair dikkat çekici iddialar ortaya koyuyor.
Korucu’ya göre, Gülen Hareketi’ne ilişkin iddianamelerin uzun ve detaylı giriş bölümleri, çoğu zaman delil ya da sanıklarla doğrudan bağlantı kurmakta yetersiz. Ancak bu metinler, hareketi bir bütün olarak “yasadışı” ilan etmek için stratejik olarak yerleştiriliyor:
“Asıl amacın, yönetici kadrodan ziyade gönüllüleri cezalandırmak ve arkadan gelecek sürgünleri önlemek olduğu görülüyor. Söylemlerin aksine taban, tavandan daha büyük bir risk onlar açısından.”
Korucu, yasal faaliyetlerin dahi suç unsuru sayıldığını belirtiyor. Sendikaya üye olmak, Bank Asya’ya para yatırmak ya da Digitürk aboneliğini iptal ettirmek gibi eylemlerin “örgütsel faaliyet” olarak nitelendirildiğini söylüyor:
Bu Haberlerdeİlginizi Çekebilir
“Tavanı ele geçiremedik, hıncımızı üyelerden çıkarıyoruz!” algısı tam bir psikolojik harp taktiği.”
“İddianamede belge yoktu” açıklaması
Analizde en dikkat çeken unsurlardan biri, 15 Temmuz öncesinde hazırlanan ancak kamuoyuyla o dönemde paylaşılamayan “Çatı İddianamesi.” Korucu, Ankara Cumhuriyet Başsavcısı Harun Kodalak’ın, 15 Temmuz’dan sadece birkaç gün önce iddianamenin yayımlandığını ve delil eksikliği yaşandığını itiraf ettiğini hatırlatıyor:
“Birçok kesimi bunların silahlı bir örgüt olduğuna inandıramıyorduk. İddianamemizde de bu argümanları destekleyecek doyurucu belge ve bilgi bulamadık.”
Korucu bu açıklamayı, yargı sürecinin siyasal hedeflere hizmet ettiğinin kanıtı olarak değerlendiriyor:
“Bir cerrahın, ‘Kalp nakli için ameliyata başladık ama elimizde kalp yoktu. Allah’tan yan masadaki hasta öldü, biz işimizi yapabildik!’ demesinden bir farkı yok bu açıklamanın.”
Gazeteci Bülent Korucu’nun Tr724’te yayımlanan yazısının tamamı şöyle;
‘FETÖ’ iddianamelerinin başlangıcındaki uzun girişi kaç kişi okudu? Neredeyse hiç. Ayrıntıya boğulmuş, acemice yazılmış bir kronoloji gibi duran sayfalar dolusu metnin, iddianameleri şişirmek için yazıldığını sananlar yanılıyor. Delil, suç ve sanık ilişkisi açısından anlamsız cümlelerin amacı, herkesi ‘terörist’ olarak niteleyebilmek. Hizmet Hareketi’ni topyekün, hukuka ve kanuna ihtiyaç duymadan, ‘terör örgütü’ olarak niteleyebilmenin yapı taşları öyle döşendi.
Söz konusu metin, özgün değil; 28 Şubat’ın muktedir DGM Savcısı Nuh Mete Yüksel’in kaleme aldığı iddianameyi genişletmişler o kadar. Yandaş Nurcuları ürkütmemek için biraz tıraşlamışlar bir de.
İddianamelere ve yüzbinlerce insanın peyderpey tutuklanıp yargılanmasına baktığınızda asıl amacın, yönetici kadrodan ziyade gönüllüleri cezalandırmak ve arkadan gelecek sürgünleri önlemek olduğu görülüyor. Söylemlerin aksine taban, tavandan daha büyük bir risk onlar açısından. Tabanı yani bir öğreti etrafında toplanmış insanları yok etmeden sadece yönetici kadroyu biçtiğinizde, hiçbir işe yaramaz.
Aşağıdan sürgün verip üst kadronun değişmesi örgüte yenilenme imkanı ve dinamizm de kazandırabilir. Hareket noktaları bu. O yüzden hukuksuzluğu bile bile yapıyor ve hiç bir yasayla yasaklanmayan eylemlerden dolayı ‘terör’ suçlamasında bulunuyorlar.
Bankaya para yatırmak, sendikaya üye olmak, Digitürk aboneliğini iptal ettirmek gibi doğal ve yasal davranışları ‘terör örgütü’ eylemi kabul etmelerinin sebebi, cezalandırmayı olabildiğince tabana yaymak. “Tavanı ele geçiremedik, hıncımızı üyelerden çıkarıyoruz!” algısı tam bir psikolojik harp taktiği. Gönüllüleri bir yandan korkuyla terbiye ederken diğer yandan hayal kırıklığı ve küskünlük oluşturmaya çalışıyorlar.
Bilhassa 2010’dan sonrası darbeye hazırlık şeklinde kayda geçiriliyor; mali güce erişim temel taşıyıcı unsuru olduğu için himmet, yardım, burs ve benzeri konular en ağır suç olarak görülüyor rejimin nezdinde. O yüzden 84 yaşındaki beli bükük ihtiyarlar Mustafa Türk ve Halil Karakoç en azılı suçlu muamelesi gördü.
Medya organlarına ve dünya çapında holdinglere el koyma gerekçeleri de ‘terörden elde edilen kazanç ve terörün finansmanı’ iddiası. Kanunsuz bir işlem bulamamalarına ve suçlamayı ispat edememelerine rağmen kayyım düzeni devam ediyor. KHK’lıları sigortalı çalıştırmak ve banka üzerinden resmen maaş ödemek, yüzlerce şubeli market zincirine el konulması için yetiyor.
İddianamelerin anası diyebileceğimiz Ankara Çatı Davası’nın Başsavcısı Harun Kodalak’ın Habertürk canlı yayınındaki şu sözleri kitlesel ve kollektif cezalandırma hazırlığını deşifre ediyor: “15 Temmuz’dan birkaç gün önce ‘Çatı İddianamesini yayımladık. Bizim teknik olarak bir sıkıntımız vardı. Birçok kesimi bunların silahlı bir terör örgütü olduğunu inandıramıyorduk. İddianamemizde de bu argümanları destekleyecek doyurucu belge ve bilgi bulamadık. Sadece MİT TIR’ları hadisesi vardı. Ama 15 Temmuz gecesi bizim kamuoyuna çok inandıramadığımız ‘silahlı terör örgütü’ unsurunu kendi kendilerine deşifre ettiler.”
Aylardır hazır olduğu bilinen ama sümenaltında bekletilen iddianamenin 15 Temmuz’dan iki gün önce apar topar işleme konması manidar değil mi? Kodalak diyorki: “İddianameyi yazdık ama teknik bir sorunumuz vardı. İddiamızı destekleyecek bilgi ve belge bulamamıştık.”
Bir cerrahın, “Kalp nakli için ameliyata başladık ama elimizde kalp yoktu. Allah’tan yan masadaki hasta öldü, biz işimizi yapabildik!” demesinden bir farkı yok bu açıklamanın.
15 Temmuz’un kitlesel cezalandırmayı mümkün kılmak adına hazırlanmış kurgusal bir organizasyon olduğu, ortaya çıkan her yeni bilgiyle netleşiyor. 15 Temmuz olmalıydı ki gündelik normal hareketler bile suç kapsamına alınabilsin.
Legal alan aslında illegallığı örtmek için kullanıldı ve legal alanda bulunanların, illegal alanı bildiği, amaçlarını paylaştığı ve onlar için kaynak ürettiği iddia ediliyor. Böylece en meşru hatta övülecek işler bile suç kapsamına alınıyor. İftihar vesilesi okullara el konulması ve oralara çocuk gönderenlerin yaftalanmasının amacı korku salmakla birlikte hukuk tanımazlığın sınırsızlığını göstermek.
Sadece iddianameler değil, sözde bilim adamlarına hazırlatılmış raporlarda da kollektif cezalandırmanın gerekliliği ve yöntemleri sıralanmış. O gece sokağa çıkmayan hatta çıkışları engelleyenlerin bile giyotinden kurtulamaması, 15 Temmuz’un nasıl araçsallaştırıldığını gösteriyor. Bunu da şöyle izah ediyorlar: “FETÖ bu planda bütün kadrolarını kullanarak açık etmemiş, yapılanma içindeki bazı kadroları sonraki aşamalarda kullanmayı planlayarak gizlemiştir.”
17-25 Aralık yolsuzluk ve rüşvet soruşturmalarının milat kabul edilmesi de herkesi değil sadece istediklerini kurtarmak için; diğerlerinin miladı en az 40 yıl öncesine gidiyor. Edirne günlerinden itibaren Fethullah Gülen’i desteklemeyi 15 Temmuz’a hazırlık olarak yorumluyor ve cezalandırıyorlar. Geride mirasçısı bulunmadığından yaşadığı evi ‘öldüğünde alınmak üzere’ vakfeden kaç yaşlı insan cezaevinde süründürüldü. Eşleri dışarda evinden atıldı ya da bulabildiyse kira ödemek zorunda kaldı. Sözde bilimsel çalıştay ve raporlarda ulaştıkları sonuç şu: “Bu süreçte en önemli husus, örgüte yönelik taban desteğinin nasıl eritileceği ya da bu geniş taban desteği içerisinde zihinsel dönüşümün nasıl sağlanacağıdır.”
Bilimsel ve hukuki çerçevede ‘terör örgütü’ iddiasını ispatlamakta zorlanınca kendilerince yeni tanımlar uydurmak zorunda kaldılar. Literatürde 3 ila 12 ay arasında radikalleşme öngörüldüğü halde onlara göre ‘FETÖ’de bu 40 yılı bulmaktaymış!
Bütün yollar herkesi potaya sokmaya çıkıyor. Meclis’te AKP hükümetinin teklifi ve AKP’li vekillerin oylarıyla yapılan kanunları dahi Cemaat’e fatura eden bir zihniyetten her türlü hukuksuzluk beklenebilir.
“Örgütten ceza almak için yönetici olmak veya suç işlemek şart değildir!” tezini işlemeye ve uygulamaya devam ediyorlar. Yani bir kaç bin kişiyi verip kurtulmak için masaya oturduğunuzda topyekün suçluluğu tescil ederek kalkabilirsiniz. Olmayan bir suçu kabullenip dezavantajlı biçimde pazarlığa başlamak pek de akıllıca olmasa gerek. Hele de BM ve AİHM gibi uluslararası mekanizmalar, ‘kanunsuz suç olmaz’ tespitiyle rejime hukuk dersi verirken…
