İnsanlar arasındaki ilişkilerde yapılan hatalı davranışın erken fark edilip dönülmesi, birey ve toplumun kusurdan arındırılması açısından çok önemlidir. Bu yüzden, iyiliklerin yayılması kötülüklerin ortadan kaldırılması için çaba harcayan terbiye sistemleri, sürekli vatandaşları yanlıştan uzak tutmanın çarelerini arar.
Bireylerin kimsenin olmadığı ortamlar dahil, yaşamın her diliminde ortak mutabakata varılmış hatalardan kaçınması toplumu huzuru için hayati öneme sahiptir. Semavi dinlerin getirdiği insani davranış kalıplarının büyük çoğunluğu, bütün ahlak sistemlerinin toplum için faydalı bulduğu oldukça değerli prensipler içermektedir.
Gelişmiş batı toplumlarında, dini değerlere inanmayan insanların bile hatalı davranışlara girmemesi, aksine hemen her dinin fazilet olarak kabul ettiği değerleri yaşam biçimine dönüştürmesi, bu kuralların hem kendi hem de başkaları için hayatı düzenli ve yaşanır hale getirdiği yönündeki ortak kanaatlerle açıklanabilir.
Bazı topluluklarda dinin temsilcisi gibi görünüp öne geçenler, işledikleri ahlak dışı davranışlarla utanç kaynağı olurken; gelişmiş ülkelerde sıradan vatandaşlar bile, hakkına razı olma başkasına ait olana tenezzül etmeme konusunda daha dikkatlidir. Herkes hak ve hukuka olabildiğince saygılıdır, çevresine zarar verecek tavırlardan kaçınmaya çalışır. Hatta çok büyük problemlerle boğuşuyor olsa bile, huzurlu bir ortama katkı sunmak için, yüzünden tebessümü eksik etmemeye, karşılaştığı her insana iyi dilek ve temennilerde bulunmaya özen gösterir.
Bu türden mutabakatlara rağmen, her toplumda kötülüğe meyledenler olabilir. Kuralları oturmuş yerlerde de başkasının hakkına göz dikenler bulunabilir, ama ortaya çıktığında yüzleri kızarır hatasını kabullenip cezasına razı olur. Doğuda ise, suç üstünde yakalananlar cezadan kaçarken ülkenin tüm kazanımlarını yok etmeye soyunabilir.
Demokratik değerleri öne çıkardığında, İslam ülkelerine model gösterilen Türkiye, hatalarını itiraf edip adalet önünde hesap vermekten kaçınan hukuk tanımaz bir yönetici grubu elinde suç girdabına yakalandı. Sorumlu oldukları topluma karşı kusurlarını kabullenip pişmanlık duysalardı halkı kötü davranışlardan korumuş olacaklardı.
Onlar, yanlışta ısrar etti, kendilerini kurtarmayı vadeden şer şebekelerinin kirli işlerinin aparatı olmayı seçtiler.
-Mafyayla ortaklık kurdu, masum insanların mallarının ve ülke kaynaklarının yağmalanmasında,
-Dindarları temizlemek için fişleme yapmışlarla birlikte ülkenin donanımlı kadrolarının tasfiyesinde rol oynadılar.
Suçları ortaya çıkan bir grup bütün toplumu esir aldı, yönetimden giderlerse çok büyük ceza alacaklarını bildikleri için iktidarı terk etmek istemiyor, suç çıtalarını yükselterek ayakta kalmaya çalışıyor.
Her topluluğu varlıkları için tehdit olarak görüyor, birliktelikleri dağıtmak için çeşitli angajmanlara giriyorlar.
-Irkçı akımlardan beslenen suç örgütleriyle, 10 milyonu aşkın Kürt halkına zulmediyor.
-Dini değerlere düşman olduğu bilinen şebekelerle, dini cemaatleri yok etmeye soyunuyor.
Muhalif partilerin rekabet şansını kaldırmak için, adalet sistemini kullanıp hileli oyunlar kurguluyorlar.
Bu Haberlerdeİlginizi Çekebilir
İnandıkları din yaptıkları kötülüklerin hiçbirine izin vermiyor, hatayı kabulün büyük bir erdem olduğunu söylüyor.
Zarar verdiklerinin hakkını iade etme ve yüce yaratıcıdan af dileme sorumluluğu yüklüyor. En önce Allah’a karşı mahcup olmamak için, işlenen kusurlardan nedamet edip pişmanlık duyma, görevi layıkıyla yapamadığını gördükten sonra tüm toplumdan özür dileyip affını isteme, varsa suçları adalet önünde hesap vermeleri bekleniyor. Onlar, hiçbirini yapmadan para-makamla kandırdıklarının yok ettiği hukuk düzeniyle kendilerini kurtarmayı planlıyor.
İslam dininde insanın kusurlardan nedamet etmesi çok önemli, yüce yaratıcı işlediği en küçük bir kusuru vesile edip kendine yönelmiş olanların içten yakarışına çok değer veriyor. Samimi duygularla ona dönüp kötülükten arınmaya çalışanların, olumlu davranış kazanmada daha öne çıkacağı biliniyor. Din her konuda insana yakışır davranışlarla hayatı sürdürmeyi öğüt verirken, kire bulaşanlar koltuğu kaybetmemek uğruna kendilerini cezadan kurtaracak, servetlerine servet katmalarını sağlayacak yeni yanlış arayışlara giriyor;
-Her gün farklı bir yalanla toplumu kandırıyor,
-Muhataplarını kirli tuzaklar kurup, onların en temel haklarını ellerinden alıyor,
-İhale yolsuzlukları ile, ülkenin tüm varlıklarını adım adım üzerlerine geçiriyor,
-Kul hakkı yiyor, yetim malına göz dikiyor, masum insanları zindanlarda çürütüyor,
-Gencecik fidanları ölüme gönderip, cenazeler üzerinden iktidar devşirme hesapları yapıyorlar.
Hasılı dinin reddettiği bütün yanlışları işledikleri halde, bağlılarını hedefe ulaşmak için bunların gerekli olduğu yalanıyla kandırıp, kurdukları soygun düzeniyle ülke kaynaklarını talan ediyorlar.
-Gücü kaybetmekten korktukları için, Allah’ın koydukları dahil hiçbir kurala kendilerini bağlı hissetmiyor.
-Yüce yaratıcının tüm emirlerine muhalefet ettikleri halde, dini temsil iddiasında bulunuyor.
-Nedamet edip özür dileyerek kenara çekilirlerse, işledikleri suçların hesabını veremeyeceklerini düşünüyorlar.
Bu tutumlarıyla, toplumun inançlı insanlara karşı duyduğu tüm güveni yok etti, onların da diğerleri kadar belki onları katlayacak büyüklükte hata ve kusurlara girebileceğini gösterdiler. Önde göründüklerini, etraflarına kötü örnek olduklarını unutup, kendi menfaatleri uğruna çevrelerini kötülük aparatına dönüştürdüler. Kalp ve kafalardaki inanca bağlı heyecanı yıktı, yerlerini geçici hevesler ve yanlış hesaplarla doldurdular. Dünya sevgisini putlaştırdı, yürekten yüce yaratıcıya dönmeye hazır on binlerce parti mensubunu ondan uzaklaştırdılar.
Sürekli kalp ve gönülleri yıkarak ayakta kalmaya çalışanların yaptığı her kötülük toplumda dalga dalga yayıldı. Her kusuru başka bir hatayla örtmek isterken, toplumda suç işleme sıradanlaştı. İnançlı insanları bir hırsızlar topluluğu haline getirdiklerini, Islah hareketi iddiasıyla geldikten sonra suç cenneti kurduklarını gizlediler.
Dindarlardan oluşan bir topluluğun hayır hasenat duygusunu yok etti, menfaat peşinde koşan zavallılara çevirdiler. İyi niyetini sömürdükleri masum halkın, iç dünyalarında derin yaralar açacak tahribatlar yaptı, onların dinin özündeki güzelliklerden uzaklaştırıp her türlü kötülüğe alıştırdılar. Doğruluğun telkin edilmesine kapılar kapandı, olumlu düşünceyle yaklaşmak unutuldu, hakka karşı nedamet hisleri terk edildi. Böyle olunca da;
-Hata yapanların hak ve adalete boyun eğip verilecek cezaya razı olması imkânsızlaştı,
-Yüksek değerlere inananların, bunları terk edip kötülüğün parçasına dönüşmesi kaçınılmaz oldu.
Yaptıklarından pişmanlık duyması gerekenler, güce boyun eğince her türlü kirli işin saklanmasına hizmet ettiler. Din adına yola çıktıktan sonra, farklı aşmalarda dünya kendilerini aldatıp kaydırdı, tamamen çizgiyi kaybettiler. Duygularını kirletmiş olanlar, kendi günahlarını örtmek için etraflarını suça ortak etti, geri dönmek isteyenleri, geçmişte işledikleri cürümleri önlerine koyarak engellediler. Dünyevi nimetlere boyun eğmişler, yanlışa dur deme cesaretini kaybetti, eski hatalarıyla esir alındıklarını göremediler, insani değerler terk edildi ve kötülük sıradanlaştı
Cezadan korunma iç güdüsüyle, hatada ısrar edip suçları daha ileriye taşıyarak kurtulmaya çalışma bir hayat felsefesine dönüştü, yüce yaratıcı karşısında pişmanlık hisleriyle iki büklüm olma tamamen terk edildi. Ellerindeki gücü kaybetme korkusuyla tir tir titredikleri halde, etraflarına kabadayılık taslayarak hakkını arayanları susturmaya çalışıyorlar. Tiksinilecek tutum ve davranışlarıyla tüm dünyanın nefretini kazandılar ama onlar iktidardan gitmemek için her gün suç çıtalarını yükseltip, başkalarını tehditle aklanmayı umuyorlar.
-Tüm istikametlerini kaybettikleri halde pişmanlık duymuyor, kötülüklerle aralarına mesafe koyamıyorlar.
-Allah’ın emirlerine adeta bayrak açtıkları halde, samimi müminleri dinin ihyası yalanıyla kandırıyorlar.
Hak-hakikat kavramını yitirdikleri, yanlışlarla dolu bir hayatı seçtikleri halde gurur ve kibirlerinden kendilerini dev aynasında görüyor, yaptıkları hiçbir hata ve kusurdan dolayı pişmanlıklarını seslendirmeye cesaret edemiyorlar. Gaflet içinde Allah’a ve kullara karşı tüm ahdîlerini bozdukları halde, bunu görüp geri dönecek iradeye sahip değiller, yiğitçe hatadan dönme imkânı varken, suçların baskısı altında önlerine çıkan her fırsatı tepiyorlar.
Her şeyin dünyadan ibaret olduğuna inananlar gibi haram helal demeden toplumu kandırarak kazandıklarının yanlarına kar kalacağını düşünüyorlar. Peygamberi sevdiklerini iddia ediyor, onun ortaya koyduğu tüm kuralları çiğneyerek güç devşirmenin makul olduğuna inanıyorlar. Hayatlarını insani değerlere başkaldırarak geçirdikleri halde, topluma bir değer kazandırabileceklerini sanıyorlar. İddialarını doğrulayacak olumlu bir davranışları olmadığı halde, halka samimi imiş gibi bir görüntü vererek aldatıyorlar. Dinin sapkınlık olarak gördüğü en kirli işlerle anıldıkları halde, yüzleri kızarmadan toplum önüne geçiyorlar. Hiçbir yanlışlarının sorgulanmasını istemiyor, en küçük bir eleştiride saldırıp susturuyorlar. Allah’la aralarındaki bütün köprüleri yıkıyor, onun aziz gördüğü insan hayatını saltanat uğruna harcamaktan çekinmiyor, topluma ait malları yağmaladıktan sonra kuran okuyup dindar görüntüsü veriyorlar.
Hayatlarını tamamen dünyevi hedefler uğruna çarçur ettikten sonra sadece ahiret kazanma sevdasında olduklarını anlatıyorlar.
Şeytana kendilerini teslim etmiş bir görüntü çiziyor, cehennemden kaçınma gibi bir kaygı taşımıyor, işledikleri suçlarla hem ülke hem kendi geleceklerini mahvettiklerini düşünmüyorlar. Allah’tan korkmadıklarını, kullara karşı utanma duygusunu kaybettiklerini göstermekten sakınmıyorlar. Dünyanın gözü önünde işlenen hak ihlallerine BM-AB tavır koyuyor, NATO üyeliği şantajına rağmen Bülent Keneş’in iade talebini İsveç mahkemeleri reddediyor.
Bunu sürdürme şansları yok, bugün olmazsa yarın bir şekilde ellerindeki gücü kaybedecek, yaptıklarının hesabını önce adalet önünde sonra hak karşısında verecekler. Burada tüm düzeni yıkıp bir şekilde kurtulma fırsatı yakalasalar da yurt içi ve dışında yıkılan itibarlarını geri getiremeyecek, toplum vicdanında asla aklanamayacaklar.
*Fethullah Gülen Hocaefendi’nin “herkul.org” sitesindeki yazısından faydalanılmıştır.
İsmail S. Gülümser
