İslam Çalışmaları ve Hristiyan-Müslüman İlişkileri Profesörü Scott C. Alexander Fethullah Gülen Hocaefendi’nin vefatının ardından duygusal bir yazı kaleme aldı.
Aynı zamanda Üniversiteler Arası Din Doktorası Programı Direktörü ve AFSV & Niagara Vakfı Yönetim Kurulu Üyesi olan Profesör Alexander’ın yazısı şöyle:
“Bizler Allah’a aitiz ve daima Allah’a döneceğiz.”
Ona sonsuz huzur ver, ey Tanrım
Ebedi ışık onun üzerinde parlasın.
Onun ve tüm sadıkların ruhu şad olsun,
Tanrı’nın merhameti ile,
Huzur içinde yat.
…ve hatırası hepimiz için bir lütuf olsun.
Amin.
21 Ekim 2024 / 18 Rebîulâhir
Sevgili Hizmet kardeşlerim:
Esselâmu aleykum ve rahmetullahi ve berekâtuhû.
Allah’ın selamı, rahmeti ve bereketi sizinle olsun.
Bugün size yüreğim burkularak yazıyorum.
Sizlerle ve ailelerinizle dayanışma içinde, zaman yolculuğunun dünyanın dört bir yanındaki milyonlarca yaşam üzerinde böylesine dönüştürücü bir etkisi olan bir yol arkadaşının, sevgili Hocaefendi’miz M. Fethullah Gülen’in ebediyete intikalinin yasını tutuyorum.
Kur’an-ı Kerim, Nûr Sûresi’nde bizleri Allah’ın hayatlarımızdaki kesintisiz ve her yerde bulunan varlığının gizemi üzerinde düşünmeye çağırmaktadır. Meşhur “nur ayeti” (âyetü’n-nûr), bizi Allah’ı gerçekte olduğu gibi hayal etmeye davet eden yüce bir metafor sunar: “göklerin ve yerin nuru” olarak.
Ayet, tek ve gerçek Tanrı’yı maddi varlığın sınırları içinde ve bu sınırlara bağlı olarak tasavvur etmek yerine, Tanrı deneyimimizi -kendi hayatlarımızın ve kalplerimizin durumu ne olursa olsun- sabah namazından akşam namazına kadar yeryüzünü kesintisiz olarak yıkayan güneşe benzer şekilde düşünmemizi önerir.
Bize, tıpkı güneşin fiziksel dünyayı durmaksızın aydınlatması gibi, Tanrı’nın da tüm belirsizliği ve kasveti ortadan kaldıran, Tanrı’nın eserinin çarpıcı güzelliğine ve ihtişamına tanıklık etmemizi ve belirsiz de olsa bu eserdeki kendi yerimizi fark etmemizi sağlayan yüce bir ışıkla hem görünen hem de görünmeyen tüm varlığı kutsadığı öğretilir.
Ayet, nefes kesici bir benzetme yaparak metafora daha fazla doku ve derinlik katmaya devam eder ve bize Tanrı’nın ışığının, ışığın kendi dünyevi konutlarımızın odalarına yayılmasına benzer bir şekilde dünyaya yayıldığını ve yayıldığını söyler: çok yönlü kristal bir kandilin (mi?ba?) asılı olduğu özel bir köşeden veya nişten (mishkat).
Hocaefendi’nin kaybından dolayı çoğumuzun yaşadığı derin üzüntü ve şaşkınlık üzerine düşündüğümde, bunu her birimizin hayatının odalarında parlayan değerli bir kandilin yok oluşuna benzetmeden edemiyorum.
Sevgili Hocaefendi’nin vefatıyla ilgili kolektif deneyimimizi, İncil geleneğinin bize anlattığı, İsa’nın havarilerinin, ölümün Mesih’i kendilerinden sonsuza dek kopardığını düşündüklerinde hissettiklerine ya da Siyer’in keder, endişe olarak tasvir ettiği şeye benzetmeden edemiyorum.
O kandil-Allah onu korusun ve esenlik versin-sonunda bir daha geri dönemeyeceği bir yolculuğa çıkmış gibi göründüğünde, ilk ümmetin yaşadığı endişe ve hatta panik o kadar derindi ki, kaynakların bildirdiğine göre, en yakın sahabelerinden bazıları Peygamber’in vefat haberine geçici olarak inanmayı reddetmişlerdi.
Ve tam da bu keder ve panik duygusu beni ele geçirme tehdidinde bulunurken, şimdi Hocaefendi Yaratıcısına doğru aynı yolculuğa çıktığına göre, her birimizin Allah’ın tüm Nebi ve Resullerinin, (selam üzerlerine olsun), ve elbette Hocaefendi gibi örnekleri kendi hayat yolculuklarımızın yollarını aydınlatmaya yardımcı olan tüm Allah dostlarının, kadınların ve erkeklerin vefatından çıkarmaya çağrıldığımız umut ve dayanıklılık dersini hatırlıyorum.
Buradan çıkarılacak ders şudur: Kandil artık bizim görmemiz için orada olmasa da ışığı devam etmektedir.
Hocaefendi aracılığıyla bize bahşedilen bu ışığın devam etmemesi mümkün değil. Devam eder çünkü o, esasen her birimizin ait olduğu ve anne karnına düştüğümüz günden son nefesimizi verene kadar her birimizin dönmekte olduğu Bir’in ebedi ışığıdır.
Sevgili öğretmenimiz ve kardeşimizin kandili gitmiş olsa da, onun aracılığıyla parlayan ışık devam etmektedir.
O hayattayken bu ışığı almış olan her birimizin kalbinde varlığını sürdürmektedir.
O halde bu konuda teselli bulalım ve aynı zamanda şimdi üzerimize yüklenen sorumluluğun boyunduruğu altında titreyelim.
Eğer arzumuz Hocaefendi’nin hatırasını ve değerli mirasını onurlandırmaksa, onun da bizden yapmamızı isteyeceğini bildiğim şeyi yapalım.
Onun dünyevi hayatının kandili artık sönmüş olsa da, Tanrı’nın ışığının devam ettiğini kabul ve tasdik edelim.
Ve aynı zamanda, şimdi her birimize, insanlık kardeşlerimizin odalarında kandil olma sorumluluğu düştüğü için mütevazı ve umutlu bir beklenti içinde titreyelim.
Başta yoksullar ve ezilenler olmak üzere tüm insanların, bu dünyanın bitmek bilmeyen sıkıntı ve zorluklarının karanlık ve kasvetinde Tanrı’nın iyileştirici, hayat verici ve özgürleştirici ışığını deneyimleyebilmeleri için yorulmaksızın insanlığa hizmet ederek Yüce Allah’a hizmet eden bu kandiller olma kutlu taklidini kabul edelim.
Allah razı olsun.
İnanç, umut ve sevgiyle,
ve
size en içten saygılarımla,
Scott C. Alexander, Ph.D.
