Başta Hizmet Hareketi olmak üzere muhaliflere yönelik gerçekleşen kıyım operasyonları kapsamında yaşanan zulümlere bir yenisi eklendi.
Düşük yapan hamile kadının dramını anlattığı o mektup:
Mektubumu size Malatya E Tipi cezaevinden yazıyorum.
Şu an düşük sancısını çektiğim süreç, 31 Ağustos 2016’da başladı. Şöyle ki,31 Ağustosta Malatya Nadire Dernek Ortaokulu’nda matematik öğretmeni olarak görev yapmakta iken 31 Ağustosta hiçbir sebep gösterilmeksizin açığa alındım. Açığa alınma şokunu henüz atamamışken ertesi gün 1 Eylül tarihli 672 nolu KHK ile ihraç edildiğimi öğrendim.
Medyadan takip ettiğim kadarıyla Bankasya ve Aktif Eğitim-Sen gibi özellikleri olan öğretmenler açığa alınıp ihraç edilmişti. Ne Bankasya’da hesabım ne de Aktif-Sen gibi bir üyeliğim olmadığı halde bir gün içinde acığa alınıp ihraç edilmenin hiçbir lekilde mantığını kavrayamıyordum. Mutlaka bir hatanın olduğunu düşünerek çözüm mekanizması olan valilik kriz komisyonu gibi yerlere dilekçe yazdım. Hatanın er geç düzeltilmesini beklerken maddi manevi bir cok sıkıntıyla başbaşa kaldım.
Bunlar icerisinde özellikle 4 ve 8 yaşındaki çocuklarıma okula gidemeyişimin izahını yapmaya çalışırken yazdığım sıkıntıydı.
Bu tarz sıkıntılarla boğuşurken 31 Aralık 2016’da sabahın erken saatlerinde polisleri kapıda gördükten sonra o güne kadar çektiğim sıkıntılar bu tarihten sonra unutulacak noktasına geldi. Durumun vehametini hissetmeden çocuklarımın bu tabloyu görmemeleri için komşuya gönderdim. Onları öpüp koklayarak bir ikigünlüğüne hastaneye gideceğimi söyledim. 10 gün boyunca nezarethanenin ağır koşullar altında 8 kişi ile birlikte kaldım. Gözaltının 10. gününde adliyede 13 saatlik bir bekleyişten sonra hakim karşısına çıkarıldım. Bu 13 saatlik süre içerisinde panik atak geçirdim. Delilsiz mesnetsiz bir sekilde ByLock suçlamasıyla tutuklandım. Hakim Beye her ne kadar 2 çocuğumun olduğunu ve hamilelik şüphesi taşıdığımı ifade etsem de tutuksuz yargılanma talebimi kabul etmedi.
10 Ocak 2017’de başlayan cezaevi sürecim pek çok mağduriyetin yaşanmasıyla şu ana kadar artarak devam etti. Hamilelik şüphem 20 Ocak 2017’de yaptırdığım kan tahlili ile kesinleşmiş oldu. Hamile olduğumu ögrenince sevinç ve hüznü bir arada yaşadım. Jandarmalar eşliginde koluma kelepçe takılarak hastaneye götürülüp tekrar kan ve idrar tahlilleri yapıldı ve ultrasyon kontrolü yapıldı. Bebeğimin 1 aylık olduğunu öğrendim. Hapishanenin fiziki ve psikolojik açıdan oldukça zor olan şartlari altında bebeğimi etkilemeyecek şekilde korumaya çalışıyordum. Zira 18 kişiyle birlikte kaldığımız odada nefes almakta dahi güçlük çekerken 4 yaşındaki oğluyla bir arada kalan annenin durumuna bire bir şahit olmak, bipolar olan başka bir tutuklunun davranış bozukluklarına göğüs germek buradaki tutukluluk durumumu daha da zorlaltırdı.
Hamile olduğum bilgisini savciliga iki kez bildirmeme rağmen buradaki koşullar altında kalmamın kendimden öte bebeğim açısından son derece güç olduğunu dilekçede ifade etmeme rağmen hicbir şekilde karşılık alamadım.
Kapalı görüş gününde eşimle görüştüğümüzde dilekçenin savcılığa intikal ettigini fakat bir daha yazmam gerektiğini söylemişler. Buradan durumumu onca ayrıntısıyla ifade etmeme rağmen hiçbir sekilde dilekçemin ciddiye alınmadığını acı bir şekilde öğrenmiş oldum.
14 Şubat 2017’de tekrar dilekçe yazarak savcılığa gönderdim. Dilekçeyi gönderdiğim günün akşamında kanamam basladı. Durumu infaz koruma memurlarına bildirip 1 saat kadar sonra cezaevi aracılığıyla doktora götürüldüm. Hastanede bebeğimin kalp atışlarının duyulmadığını ve kürtaj olmam gerektiğini söylediler.
Bunun üzerine eşimin yanımda olmasını, bu durumun benim tek başıma kaldırabikeceğim bir durum olmadığını söylesem de eşime haber vermeyeceklerini söylediler. Ertesi gün de kanamam artarak devam etti. Tekrar doktora götürüldüm. Bebeğimin gelişemediğinden kürtaj olmam gerektiğini tekrar ifade ettiler bu teklifi iki kez reddettim. Bir iki gün daha beklemek istedim.
Hem bebeğimi kaybetme hem de kürtaj olma korkusu beni derinden sarstı. Hala kanamam devam etmekte. Bebeğimi büyük ihtimalle kaybettim. Onu kaybetmemin acıyla şunları söylemek istiyorum : Bebeğimin ölmesine sebep oldular, yavrumun katili bize bu zulmü yaşatanlardır. Durumumu ifade etmek için onca çırpınışım sonuçsuz kaldı.
Suçsuz yere, haksızca işimden olup ailemden , çocuklarımdan ayrı kalmanın üstüne bir de bebeğimin kaybı eklendi. Buralarda sesimizi hiçbir şekilde duyuramıyoruz.
Sözlerime şu şekilde devam etmek istiyorum. Size yazdığım ilk üç sayfadaki mektuptan sonra gerçekten bebeğimi kaybettim. Bebeğimi cezaevinde ,sancılar içerisinde tuvalette düşük yaptım. Bebeğim artık gitmişti. Sancılarım gecenin ilerleyen saatine doğru arti. Arkadaşlar ısrar ediyordu doktora gitmem için. Ama ben eşim olmadan orada yapamam.
Bu durumdan her zaman korkardım. Düşük doğumun 10 katı daha zor derlerdi ve başıma gelerek bunu görmüş oldum. Korktuğum başıma gelmisti. Düşünün bu durum zor iken bir de bu durumu cezaevinde yaşamanın ağırlığını. Hiç kimse olmadan yaşamak…
En kabus dolu gecemdi. Beni cezaevinden ,ambulansla beraber hastaneye götürdüler. Giderken bir de ambulanstaki doktorun lafları ağrılarımı bıçak gibi kesti. Sarfettiği sözler insanı derinden yaralıyordu. Diyordu ki “Cezaevindeyken yakınını çağırmakta ne!Katil midir nedir?Gelip oradakileri öldürse kim ne yapabilir?”
Gerçekten bir ömür boyu düşündüğümde bu sözleri duymak çok yaralayıcıydı. Ben ufak hayvanlara bile zarar vermezken , insanlara zarar verir duruma düşürdüler. Kimseyi tanımadan etmeden yorum yapmak yok mu? İnsani daha derinden yaralayan da insanları tanımadan etmeden yorum yapmak.
Doktora götürdüklerinde gerçekten eşime haber vermişler. Eşimi gördüğümde çok sevindim.(Demek ki biraz sesinizi yükseltip, direndiğinizde yakınınız aranabiliyormuş…) Bir katil,bir hırsız ya da daha büyük suçlu gibi askerler eşimi yaklaştırmadılar. Bir metre mesafeden konuşabildik. Olsun onu görmek bile yetti bana. Doktora muayene olunca, çocuğu düşürmüşsün ama yine de kürtaj olmam gerektiğini ve rahim duvarının kalın olduğunu söyledi. Gecenin ikisiydi. Eşim yanımda bir iki saat kalabildi. Ama birbirimizi sadece uzaktan görebiliyorduk.
Beni sabah 6’da ameliyata alacaklarını söylediler. Esim saat 3 gibi gitti. Beni 10 dk sonra ameliyata aldılar. Yanımda gardiyan, 3 asker eşliğinde ameliyathaneye girdim. Gardiyan benimle ameliyat olacağım yere kadar geldi. Eğer ben kadın olmasaydım askerler de benimle beraber ameliyathaneye girebilirdi. Yaklasik 1 saate yakin ameliyatta kalmışım. Çıkıp uyandığımda kendimi odada buldum. Saat sabahın dördüydü. Askerler gelip o durumda iken kolumdan kelepçelemek istediler.
Uygun olmayınca beni ameliyatli(o kıyafetlerle nereye kaçabileceksem) halimle ayağımdan yatağa kelepçelediler. İnanın çok zoruma gitti hem ayak bileğim acıyordu kelepçelerden dolayı hem de ameliyat ağrıları çekiyordum. Odada gardiyan, kapıda askerler…
Çok suçluydum!Kaçabilirdim! Beni iyi kontrol etmeleri lazımdı! Neyin acısını yaşayayım? Çocuğumu kaybetmenin mi, yalnız oluşumun mu, yoksa düştüğüm bu rezil durumun mu? Gerçekten yaşadığım şeyler çok ağır geldi.
Sabah 8’de taburcu ettiler. Beni bu durumdayken,bu ameliyatli halimle ellerimi kelepçeleyip cezaevi aracıyla, o kadar hızlı cezaevine götürdüler ki anlatamam. Ben daha ameliyattan çıkalı 4 saat olmuştu. Cezaevine gelip koğuşuma getirdiler. B-16 koğuşu.
Artık umutlarım tükenmişti. Çocuğumu da kaybetmek, elimdeki son ümidimi de böylece alıp götürmüştü. Ameliyatlı halimle cezaevi kolullarındaydım. Arkadaşlar moral vermeye çalışıyorlardı. Ne kadar moraliniz düzelebilirdi ki? O gün akşama kadar hep yattım. Çünkü bu durumdayken çıkarmadılar, bundan sonra hic çıkarmazlar diye geçiyordu içimden. Gece saat 22 civarında yatmaya hazırlanıyordum ki zaten yataktan hiç çıkmamıştım. Kapı açıldı. Yeni bir mağdur daha geldi dedik(Çünkü her kapı açılışında bu geç saatlerde hep birini getiriyorlardı) 18 kişi olmamıza rağmen yine birini getirdiler diye düşünürken gardiyan tahliye olduğumu söyledi. Adım okununca elim ayağım tutmaz oldu. Arkadaşlar topladi eşyalarımı.
17 Şubat 2017’de ameliyat olduğum gün tahliye oldum. Şu an bu mektubun devamını evimden yaziyorum.
Neden böyle oldu. Benim tahliye olmam icin illa bebeğimi kaybetmem mi gerekiyordu. Bu durumlari yaşamadan tahliye olamazmıydım. İnanin bunları yaşamak kolay değil.
Anlatmak da kolay değil. Yaşadığımın ne kadarını dile getirebildim bilmiyorum. Böyle mağduriyetlerin bir daha yaşanmamasını istiyorum. Benim başıma geldi. Ama başkalarının da aynı durumla bir daha karşılaşmasını istemiyorum.
Bana bu acıyı yaşatanlar da hem bu dünyada hem de ahirette hesabını versinler onları Allah’a havale ediyorum.
