BOLD ​MEDYA' dan Cevheri Güven'in haberine göre; Rejim muhaliflerinin zorla kaybedilmesi, gizli merkezlerde aylarca işkence yapılması ya da öldürülmeleri Türkiye tarihinde farklı dönemlerde görülen bir uygulama. 90’lı yıllarda Kürtlerin hedef olduğu bu durum, uzun zaman sonra şimdi Hizmet Hareketi için geçerli.

2016’nın başından bugüne 29 kişi zorla kaybedildi. Bunlardan bazılarından çok uzun zamandır haber alınamıyor ve hayatlarından umut kesilmiş durumda.


Şubat 2019’da benzer biçimde 6 kişi kaçırıldı: Gökhan Türkmen, Yasin Ugan, Özgür Kaya, Erkan Irmak, Salim Zeybek ve Mustafa Yılmaz.

Gökhan Türkmen, Yasin Ugan, Özgür Kaya ve Erkan Irmak, zorla kaybedilmelerinden 6 ay sonra Ankara Emniyet Müdürlüğü Terörle Mücadele Şubesinde oldukları açıklandı.

Son kalan iki kişi olan Mustafa Yılmaz ve Gökhan Türkmen ise 9 ay sonra yine polise teslim edilmiş olarak bulundu.

İLK SÖZLERİ: ULUSLARARASI MAHKEMELERE BAŞVURULARINIZI ÇEKİN

Kaçırılan 6 kişiyle aylar sonra görüşen eşlerinin gözlemleri aynı: “Aşırı derecede zayıflamışlar, tenleri bembeyaz, korkmuşlar.”

6 kişinin hiçbirinin eşleriyle ya da avukatlarıyla yalnız görüşmelerine izin verilmiyor. Yasalara aykırı olmasına rağmen görüşmeler Emniyette polis; hapishanede ise gardiyan eşliğinde yapılıyor. Üstelik birden fazla polis ve gardiyan bulunuyor görüşme odasında. Ve kamera kaydı alınıyor.

Kaçırılan 6 kişinin karılarına söyledikleri ilk cümleler ise birbirinin aynısı ve ezberletilmiş bir metin gibi:

“Avukat istemiyorum, Uluslararası Mahkeme ve kuruluşlara kayıp olduğumuz ve işkence gördüğümüzle ilgili başvuruları geri çek, Türk mahkemelerindeki şikayetlerden vazgeç, tweet atmayı bırak.”


MİT tarafından Siyah Transopter’la kaçırılanlardan biri de Ayten Öztürk’tü. Öztürk 6 ay boyunca gördüğü ağır işkenceleri mahkemede anlatmıştı. Ardından tüm yargılamaları kapatacak biçimde 34. Ağır Ceza Mahkemesi kuruldu.

AİLE AVUKATLARIYLA GÖRÜŞTÜRÜLMEDİLER

6 kişiden önce kaçırılanlar, aylar süren işkencenin ardından tutuklanıp hapse girdiklerinde yaşadıkları işkenceleri ailelerine ve avukatlarına anlattılar. Mahkemelere de yansıyan bu ifadeler nedeniyle Türk istihbarat teşkilatı MİT’in Ankara’daki gizli işkence merkezi deşifre oldu.

Son 6 kişide bu sebeple farklı bir yol izlendi. Kendi avukatlarıyla ya da Baronun avukatlarıyla görüşmelerine ya da yakınlarıyla yalnız görüşmelerine izin verilmedi.

Aylar boyu yaşadıkları işkence nedeniyle korku içinde olan 6 kişi, ezberletilmiş cümlelerle “Avukat istemiyorum” dediler.

Ardından sürpriz avukatlar ortaya çıktı. Ailelerinin tanımadığı, Baronun atamadığı bu avukatların parasını kimin ödediği bilinmiyor.

Profillerine bakıldığında aşırı milliyetçi oldukları görülen avukatlar, kaçırılan 6 kişi hakkında ailelere bilgi vermekten de kaçınıyor.

Bu avukatlardan biri Neslihan Koçer. Yaptığımız görüşmede ısrarla işkencenin ve kaçırılmanın söz konusu olmadığını savunuyor. Avukat Koçer’e göre, bu kişiler kendileri bilinmeyen bir yerde saklanmışlar ve sonra Emniyete gelip teslim olmaya karar vermişler. Koçer, Emniyete bir iş için gittiğinde Yasin Ugan ve Özgür Kaya ile koridorda karşılaştığını ve avukatlıklarını üstlendiğini savunuyor. Bu kişilerin neden kendi aile avukatlarını istemedikleri sorusunu ise cevapsız bırakıyor.

Koçer, bu açıklamaları yaptığı röportajın ardından mahkemeye başvurarak, röportajın yayınlandığı Bold Medya sitesini Türkiye’de yasaklattı.

ULUSLARARASI MAHKEME BAŞVURULARI

6 kişi kaçırıldıktan sonra aileleri aylar boyu mücadele ettiler. Türkiye’de başvurmadık kuruluş bırakmayan aileler sonuç alamayınca uluslararası hukuk yollarını denemeye başladılar.
Birleşmiş Milletler Zorla ve İrade Dışı Kaybolmalar Çalışma Grubu ve Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi, 6 kişinin dosyasını gündemine aldı ve Türkiye’den savunma istedi.
Şu an tutuklu olan 6 kişinin, benzer biçimde kurdukları ezber cümlelerden biri de buydu. Eşleriyle ilk görüşmelerinde “Uluslararası Mahkemelere başvurularınızı geri çekin” deseler de uzun süren mücadeleye devam etmek isteyen eşleri, şikayetlerini geri çekmemekte kararlı.

TWITTER TEK ÖZGÜR ALAN

Türk medyasındaki yoğun sansür nedeniyle seslerini duyuramayan aileler, sosyal medyayı etkin biçimde kullandılar. Özellikle de Twitter’ı…

Ailelerin tweetleri binlerce paylaşım alırken, kamuoyuna seslerini duyurabilmeleri bu şekilde oldu.

Kaçırılan fizyoterapist Mustafa Yılmaz’ın eşi Sümeyye Yılmaz özellikle Twitter’ı etkili biçimde kullanmasının eşini sağ olarak geri alabilmesinde etkili olduğunu düşünüyor.

Sümeyye Yılmaz, “Eşim tweet atmamamı, avukat istemediğini, uluslararası mahkemelere yaptığım şikayetleri geri çekmemi istiyor. Bunlar onun cümleleri olamaz. Ezberletilmiş gibi. Mücadelemi sürdüreceğim” diyor.

Gökhan Türkmen’in eşi Zehra Türkmen ise “Uluslararası mahkemelere başvurularımı geri çekmeyeceğim. Hukuk mücadelemi devam ettireceğim. Eşimin kayıp olduğu 9 ayın hesabını soracağım” diyor.

BARO’NUN AVUKAT ATAMASINA İZİN VERİLMİYOR

Ankara Barosu, kaçırılan kişilerle görüşmek için bir avukat heyeti görevlendirdi. Ancak açık yasalara rağmen bu avukatlara cezaevi yönetimi tarafından izin verilmedi.

Kaçırılan kişilerin kendilerine “Avukat istemiyorum” dedirtildiği için Baro da kilitlenmiş durumda. Türkiye böylesi bir baskıyı belki de ilk kez görüyor.

İnsan Hakları Hukukçusu Kerem Altıparmak bu durumu şöyle özetliyor:

“İnsanlar aylarca kayboluyor. O arada aileler perişan bir şekilde sevdiklerini arıyor. Aylar sonra o kişi çıkıyor ve ben saklandım diyor. Yani ailenin o halini biliyor ama gıkını çıkarmıyor. Birden ortaya çıkan kişi ısrarla ailenin ve Baronun avukat teklifini reddediyor. Israrla ailesinin ve hatta kendisinin bile bilmediği bir avukatla çalışacağını söylüyor. Aylarca kaçan kişi birden itirafçı olup çok sayıda ismi veriyor. Bu kişiler özel kurulan bir mahkemede gizli yargılanıyor. Ne tesadüf ki her kayıpta aynı senaryo sergileniyor.”

İnsan hakları savunucusu ve HDP Milletvekili Ömer Faruk Gergerlioğlu ise son 6 kişide birbirinin aynısı durumlar sözkonusu olduğunu söylüyor:

“Zorla kayedilmeler en önemli insan hakları ihlali. Kaçırılmadan sonra yoğun işkence bilgileri alıyoruz. Kaçırılıyorlar ve aylar sonra emniyette ortaya çıkıyorlar. Son vakalarda Emniyet’te bulunan kişilerin hiçbiri konuşmak istemiyor. Hepsinin eşi kocalarının iradeleri dışında konuştuklarını düşünüyorlar. Son bulunan Gökhan Türkmen, önceki kaçırılanların beş kişide de aynı hikaye var; Zayıflamış, teni güneş görmemekten bembeyaz ve uluslararası mahkemelere yapılan başvuruların çekilmesini istiyor. Hep aynı durum.”

ÖZEL BİR MAHKEME

Kerem Altıparmak’ın söz ettiği özel kurulan mahkemenin ismi; Ankara 34. Ağır Ceza Mahkemesi.

Kamuoyunda ‘MİT Mahkemesi’ olarak biliniyor. MİT’in ilgilendiği davaların yargılaması Eylül 2019’da kurulan bu mahkemede yapılacak. Bir anlamda kuruma özel mahkeme.
Kaçırılanlardan 4’ü 24 ve 25 Ekim’de ilk kez bu mahkemede yargılandılar. İnsan hakları mücadelesiyle tanınan CHP Milletvekili Sezgin Tanrıkulu, ilk duruşmada gözlemci olmak için Ankara Adliyesi’ne gitti.

Tanrıkulu yaşadıklarını şöyle anlatıyor: “İki saat ailelerle birlikte Salim Zeybek ve Özgür Kaya’nın nerede hangi duruşma salonunda yargılandıklarını bulmak için adliyede dolaştım. Adliyedeki hiçbir resmi makam bu yargılamanın nerede yapıldığını bize söylemedi. 34. Ağır Ceza Mahkemesinin kendi salonu boştu. Gizli bir yargılama yapılıyor ve bu suç.”

İŞKENCE MERKEZİ

Aylar boyu kayıp olan 6 kişi, kendi avukatlarını seçemiyor, aileleriyle yalnız başına görüşemiyor ve gizli duruşmalarda yargılanıyorlar. Cezaevinde ise tek kişilik hücrelerde izole edilmiş durumdalar. Bu nedenle kayıp oldukları aylar boyunca nasıl işkencelere maruz kaldıklarını anlatma fırsatı bulabilmiş değiller.

Ancak 6 kişi dışında; MİT’e ait “Çiftlik” denilen işkence merkezinde aylarca kalan Ayten Öztürk ve Zabit Kişi bu fırsatı bulabildiler.

Mahkemelere yazılı ve sözlü olarak yaşadıklarını anlatabildiler.


Ayten Öztürk

Ayten Öztürk isimli kadının anlattıklarının bir bölümü şöyle:

“İşkence odasına gözlerim bağlı götürülüyordum. Önce üstümü soyuyor, sonra da askıya alır pozisyonda ellerimi duvardaki demir halkalara kelepçeliyorlardı. Çıplak bedenimin hemen her yerine elektrik cihazı ile bastırıp bir süre tutuyorlardı. Bunu yaptıklarında tüm bedenim titreyerek sarsılıyor son sesimle çığlıklar atıyordum. Bayıltıncaya kadar bunu tekrar tekrar yapıyorlardı. Elektrik cihazıyla bedenime bastırdıkları her yerde iki tane yarık gibi noktalar oluşuyordu. Aralarında 2 cm. olan izler. Tutuklanıp hapishaneye geldiğimde arkadaşlarım vücudumdaki yara bere izini saydı. 898 yara-bere vardı. Bayılacak hale geldiğimde beni banyo-tuvaletin olduğu yere götürülüp tazyikli suyla işkenceye devam diyorlardı. Saatlerce suyla boğma işkencesi yaptıkları oluyordu. Biri bana tazyikli su sıkacakken diğeri kafamdaki çuvalın içinin su dolması için tutuyordu. O elektrik cihazını suyla boğma işkencesi sırasında da kullandılar. Bazen de kafamdaki çuvalı çıkarıp gözlerimi açarak ağzıma, burnuma su tutuyorlardı.

Tabut denilen yerde hareket etmek imkansızdı. Hücrede ise her fırsatta kapıyı açıp kaba dayak, tehdit ve küfürler oluyordu. En az iki kez çok yoğun bir şekilde özellikle yüzüme ve kafama vurdular.

Ağzım, burnum kan içinde kalıp, yüzüm gözüm şişip morarıncaya kadar bunu yapıyorlardı. Serçe parmaklarımdan ve yak baş parmaklarımdan verdikleri bir elektrik vardı. Parmaklarıma metal bir halka bağlayıp (bantlayıp) uzaktan kumandayla veriyorlardı. Birkaç kez bayılıp ayağa kalkamayacak hale gelmiştim. Elektriğe ara verdiklerinde askıda tutup bedenimin her yerini parmak, sopa ve copla taciz ediyorlardı. Copu cinsel bölgelerime sokmaya çalışıp her türlü ahlaksızlığı yapıyorlardı.”


Zabit Kişi’nin aylar sonra hapishanede çekilen fotoğrafı.


Zabit Kişi, işkenceye alındığında 105 kilo olduğunu, çıktığında ise 75 kiloya düştüğünü söylüyor.

Zabit Kişi ise 103 gün kaldığı işkence merkezinde yaşadıklarını Mahkeme’de şöyle anlattı:

“Mekana girer girmez çırılçıplak soydular, soyarken yapılan tacizleri ve bel altı muhabbetleri yazmaya elim varmıyor. İki kişi kollarımdan tutarak duvar tarzı bir yere hızlıca çarptılar. Vücudumun üst kısmından başlayarak ayaklarıma ve farklı bölgelere zaman zaman voltajını arttırarak elektrik verdiler. Oturma pozisyonunda iken ayaklarımın taban kısmı yukarı bakacak duruma getirilip parmaklarımı teker teker ezdiler. Bir aydan sonra parmaklarım iyileşmeye başladı ve ilerleyen zamanda da tırnaklarımdan çıkanlar oldu. Oturma vaziyetinde ellerim ters kelepçeli iken ayaklarıyla kelepçe üzerine çıkarak baskı uyguladılar.

Birkaç gün verdikleri yemeği yerken kaşık tutmakta zorlandım, sinirler tahrip olduğundan el parmaklarımdaki his kaybından dolayı ceza infaz kurumunda iken ilaç kullanma durumunda kaldım.
Çıplak vaziyette iken tecavüzle tehdit edip sert cisimle tecavüze yeltendiler, ısrarla yalvarmama rağmen tekrarladılar.

Oturma pozisyonunda iken kollarımdan iki kişi tutarak sırtıma sert cisimle vurdular, kaburgam çatladı. Her nefes alışverişte kaburgamın ciğerime yaptığı baskıdan dolayı ciddi acı çektim. Kafamda çuval olduğu halde işkence yaparlarken yüksek sesle cevap vermemi istemeleri, nefes alışverişi ağzımdan hızlı ve derin almamdan dolayı ciddi solunum sıkıntısı, kalp çarpıntısı yaşadım.
Ekipler değişiyor ama işkence değişmeden artarak devam ediyordu.”

Zabit Kişi ve Ayten Öztürk, yaşadıkları tüm işkenceleri anlatmalarına rağmen, mahkemeler tarafından doktor muayenesine bile gönderilmediler. İşkence hakkında ise soruşturma başlatılmadı.


KAYNAK: BOLD MEDYA